Twintig jaar, waarin veel veranderd is, maar ook veel nog niet. Nog steeds worden we ook in onze stad regelmatig opgeschrikt door geweld tegen LHBTI-ers. Nog steeds is het zelfmoordcijfer onder LHBTI-jongeren hoger dan gemiddeld. Nog steeds voelen veel ouderen zich gedwongen weer de kast in te gaan als ze in een verzorgingshuis terecht komen. Nog steeds durven LHBTI-ers op straat niet hand in hand te lopen en nog steeds is ‘homo’ een veelgebruikt scheldwoord in de sportwereld en daarbuiten. En nog steeds blijken regenboog-stembusakkoorden nodig.
Voor mij is Amsterdam altijd de vrijzinnige stad geweest waar je je veilig voelt om jezelf te zijn. De stad waar het me lukte veel van mijn, grotendeels zelfopgelegde, beperkingen los te laten.
Het was voor daarom een bijzonder moment om onlangs, samen met Rutger, de Progress Pride trap bij station Zuid te mogen onthullen. Station Zuid, die drukke toegangspoort van onze stad, is daarmee een symbool voor acceptatie, steun en strijd voor de regenbooggemeenschap rijker, vormgegeven naar de Progressvlag, de nieuwe inclusieve vlag van de regenbooggemeenschap.
Gaat deze regenboogtrap het verschil maken of is het slechts symboolpolitiek? Een regenboogtrap is een symbool ja, en lost geen concrete issues op. Maar zichtbare symbolen zijn nodig. Symbolen waarmee we aangeven dat in Amsterdam pal achter de regenbooggemeenschap staan, waarmee we laten zien in onze stad iedereen te accepteren, ongeacht geaardheid, ongeacht voorkeur.
En iedere keer als een bezoeker of Amsterdammer die bij station Zuid uit de trein, tram of metro stapt door dat symbool van de regenboogtrap het gevoel krijgt: hier word ik gezien, hier ben ik welkom, hier ben ik geaccepteerd, dan is het doel weer een beetje meer bereikt.
Rocco Piers
Stadsdeelbestuurder Amsterdam Zuid namens GroenLinks