De Dichtbij-column van de fractie, ditmaal van de hand van Arend Hamstra.
Alles lag stil afgelopen week. Ik keek naar buiten met een grote glimlach en was blij dat mijn afspraak in Beverwijk was verplaatst. Ik had nog helemaal niet nagedacht over de verschrikkelijke sneeuwbuien die Nederland zouden teisteren.
Voor m'n huis was het helemaal schoon. Verbaasd keek ik rond. Voor mijn deur was wel gestrooid, door de vrachtwagenchauffeur die elke dag mijn onderbuurman met z'n ronkende wagen van groente en melk voorziet. Elke dag word ik wakker van deze brommende wagen; meestal ben ik wat norsig, want zou ik me graag nog even willen omdraaien. Maar vandaag lachte de witte wonderwereld me toe!
Ik stapte op de fiets. Op weg naar de Keizersgracht fietste ik via de Hobbemakade naar de Spiegelgracht. De stad was stil. De sneeuw leek de stad in slaap te sussen. De grachten lagen nog naakt open en bloot zonder ijs. Stiekem droomde ik over een grachtentocht op de schaats.
Maar uit die droom gleed ik snel op het spekgladde ijs op 't fietspad. Met m'n neus op dat witte poeder. De auto's vlakbij konden prima remmen, hun straatje was gestrooid. Tsja, ik had blijkbaar m'n fietsbanden te hard opgepompt leerde ik later die week toen de ijspret pas echt goed loskwam.
Nu hoorde ik van mijn collega, raadslid Fjodor Molenaar, dat de gemeente sinds 1 januari 2013 eerst de fietspaden moet strooien en daarna pas de straten. Dat ondersteun ik volledig maar blijkbaar is het bij ons in Amsterdam-Zuid nog niet doordrongen.
Dus stadsdeel: zet je beste beentje voor en maak eerst de fietspaden sneeuwvrij, want een beetje fietsstad houdt van z'n fietsers. Ook bij een witte wonderwereld hebben de fietsers wat mij betreft een streepje voor. En ik, ik word graag wakker van de vrachtwagen voor mijn huis, zolang de wereld wit is!